Zoals gebruikelijk was het weer vroeg dag om een mooie tocht door de Belgische Ardennen te fietsen, met TE goede weersvoorspellingen. Er werd fris gestart met een afdaling richting Tilff, met kort daarna de eerste beklimming en via Beaufays richting Trooz en Fraypont naar de tweede klim.

Hier werd besloten om de groep in tweeën te splitsen, zodat de betere klimmmers (Paul, Rob, Marien, Jac, Wim, Bjorn) vandaag ook hun uitdaging hadden. Zij gingen dan ook verder voor de 150 km route. Door Daan, Nancy en Martie werd besloten om de 100 km route te nemen, om een beetje voor de ergste hitte aan de eindstreep te zijn. Want de voorspelling van 35 graden bleek uit te komen.

Na de derde klim volgde op ongeveer 45 km de eerste bevoorrading en bij aankomst daar

stonden de snelle klimmers net op punt van vertrek. Er werd snel bijgevuld en meteen door naar klim nummer vier. Ondanks dat het pas half elf was, was de hitte al behoorlijk voelbaar. De lange afdaling maakte echter veel goed, maar was ook weer veel te snel voorbij met snelheden van boven de 70 km/uur.

Na nog twee klimmen kwam er weer een bevoorrading met sportdranken, sportrepen, fruit en water. De rit werd vervolgd met na de rust meteen weer een klim van 2100 meter met een stijgingspercentage tot 10% en gemiddeld 6%. Door naar de laatste klim, die leidde langs de dames van “Red Bull” (onder een ballonboog door begeleidt met keiharde (slechte) muziek en een paar mooie dames dus die blikjes smerige Red Bull uitdeelden). Al met al snel door rijden. Want wie wil er nu de hele nacht door zijn bed stuiteren, na zo’n flinke tocht.

De laatste klim was met 4300 meter en een stijging van maximaal 16% (met een gemiddelde van 8%) een van de zwaarste van deze dag. Maar ja, onder het mom “je moet het beste altijd tot het laatste bewaren…..!”, toch nog maar een keer het beste uit ons zelf halen. Op de top van deze laatste beproeving was het nog 5 km naar de finish, waar we met z’n drieën om iets voor 13.00 uur konden uitklokken.

Onze verwachting was dat de snelle klimmers ongeveer 2 tot 2,5 uur later zouden binnen komen, dus dat werd wachten. Terwijl we bij de auto zaten uit te rusten, begon ons iets op te vallen. De bezemwagen bleek elke keer dat deze over de finish kwam, wel erg vol te zitten met fietsers die niets kapot hadden, maar er wel helemaal doorheen zaten.

Onze fietsmaten zaten hier natuurlijk niet bij. Maar het wachten op hun werd toch wel langer dan verwacht. Wat gezien de hoge temperatuur zeker niet raar was. Menig fietser kon het hoofd niet koel houden en bezweek onder de hitte. Bij aankomst van onze fietsers gingen de verhalen dan ook alleen over de slagveld in de laatste 30 km op de route.

Na even op adem te zijn gekomen, werd er moe, door sommige erg moe en door anderen weer aardig fris, maar door iedereen voldaan weer huiswaarts gekeerd. Er kan wederom terug gekeken worden op een goede, laatste trainigstocht.

Esztergom en Tungelroy, met nog 2 weken te gaan voor ons vertrek zijn we er alle 12 helemaal klaar voor. Houd ons in de gaten, we komen er aan!!!!

Van de reserve razende reporter.

Zaterdag morgen om 6.00 uur is het weer een drukte van belang bij de Blokhut in Tungelroy. De buurt begint zich al af te vragen of de Bevers een nieuw aanvangstijdstip hebben, maar bij de aanblik van de snelle fietsjes achter op de auto weten ze genoeg. Het is weer tijd voor een gezamenlijke toertocht.

Vandaag dienen we ons te melden bij de voetbalclub van Dolhain, waar we 4,- Euro dienen te betalen voor deelname aan de tocht. De inschrijfprocedure blijft beperkt tot het afgeven van 4,- Euro, waarna er een streepje op de deelnemerslijst bijgezet wordt en je een A4tje met de routebeschrijving overhandigd krijgt.

Via goed ingelichte bron hebben we wel vernomen dat volgend jaar het inschrijfgeld omhoog gaat naar 5,- Euro, zodat ze de route pijlen ook leesbaar op de weg gaan schilderen. Dit jaar was het namelijk geregeld zoeken naar de juiste weg.

Tegen 8.00 uur gingen we gezamenlijk op weg voor deze tocht van 154 km door duitstalig Belgie. Na enkele kilometers kregen we al de beklimming naar Gileppe voor de wielen. Hierna zou de route constant op en af blijven gaan, de fietsers geen rust gunnend. Toch was al snel duidelijk dat de meesten goed in vorm zijn, zo een kleine Maand voor de tocht. Marien had zijn klimmersbenen meegenomen vanuit Boogies Extreme, Jaq ging zoals altijd weer soepel omhoog, Daan had al snel het goede ritme te pakken en Nancy liet zich niet gek maken door al dit geweld en bleef lekker doortrappen.

Vlak voor de 1^e post werd besloten in 2 groepen verder te fietsen en normaal gesproken zouden Marieke, Ronald en Paul dan ook als eerste bij deze post aan moeten komen. Groot was dan ook de verbazing bij Marti en Nancy om plotseling op een klim weer door Ronald ingehaald worden. Dit had niks met onze navigatie capaciteiten te maken, maar meer met de duidelijke bepijling…(-:

Na de 1^e post ging het weer bijna mis en kwamen we er tijdig achter dat we weer bijna de foute afslag te pakken hadden. Hierna kwamen we goed in ons ritme en werd er lekker doorgefietst. Marieke reed weer hard omhoog en Ronald liet zien dat hij naast hard rennen ook hard fietsen kan. In de groep daarachter liet Marti zien goede moraal te hebben, want ondanks dat hij zich wat minder voelde bleef hij stevig doortrappen.

De tocht zou ons uiteindelijk via St. Vith en vele onbekende klimmen en klimmetjes het hoogste punt van Belgie, Signal de Bottrange, laten bereiken. Hier hielden we geheel in stijl een plaspauze, want je bent op het hoogste punt van Belgie of niet. Daarna was het via Mont Rigi dat we de afdaling van de Baraque Michel bereikten. Dit betekende 20 km afdalen richting de finish, die voor Paul, Marieke en Ronald helaas verstoord werd door een korte maar hevige regenbui.

Terug aangekomen bij het voetbal veld hadden we er  bijna 156 km opzitten, door een mooi en redelijk onbekend gedeelte van de Eiffel. En voor de prijs van 4,- Euro, waarvoor we ook 3 bevoorraaddingen kregen, was het niet moeilijk om de organisatie de duidelijke route aanwijzingen te vergeven…

De razende reporter.