Planning 111 km, gereden 115 km, totaal 1186 km.
Gem. snelheid 22,6 km

Het was geweldig de verbinding met de MFA in Tungelroy. Dank aan de technici die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt. We konden heel goed meekrijgen wat er thuis gebeurde. Mooi om de kinderen te zien en te spreken, vooral voor de papa’s en de mama’s een extra steun voor de rest van de tocht.

Samen nog een pilsje gedronken en dan naar bed. De dag van morgen is een van de zwaarste, hoe gaat ieder die doorkomen.

Om kwart over zeven, een uur voor het vertrek, zat ieder al aan tafel. Zelfs Daan en Ronald die normaal niet een van de eerste zijn waren present. Toch maar een extra boterhammetje smeren. De strategie wordt nog een keertje doorgenomen voor de laatste klim. Motoren zorgen aan het begin van de klim klaar te staan. Voor het vullen van

de veldflessen of voor nog een extra banaantje. Mien en Annemie staan met de auto aan de top voor om iets warms aan te kunnen doen.

Al heel snel gaat het beginnen en nog niet zo’n beetje ook. De ruggen worden gekromd en de spieren spannen zich. Zittend en staand zwoegt ieder zich omhoog. Nondedoeme waar zijn we aan begonnen. Het is zwaar, maar ze gaan door. De echte berggeiten komen aan hun trekken, Marieke, Paul, Rob en Björn zeggen dat ze dat genieten noemen. Een helling van 15 % zit erbij, allen weigeren ze om af te stappen. We gaan dit halen. Boven wordt netjes op elkaar gewacht. Daar is  eten en drinken. De renners zijn altijd blij ons te zien, nu meer als ooit. Niet te lang, verder. Het is nog voormiddag, als het nu al zo zwaar is……… Dan de afdaling, dat is andere koek. Met de neus op het stuur omlaag, dat gaat lekker. Op de afgesproken plaats, in het dal van de Ybbs, de eerste echte rustpauze. Er is nog voorraad genoeg, er wordt niet lang getreuzeld. Verder,  er is zelfs tijd om van de omgeving te genieten. Op de hogere delen heb je uitzichten zover het oog reikt, heel in de verte wat hogere pieken. Omhoog gaat het weer en dan ook echt omhoog. Er moet weer gestampt worden, heet is het, de zweet gutst van het lichaam. Op het hoogste punt staan we weer met water en proviand. Daan komt binnen, “grauwelt” wat, het is niet te verstaan maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Oom Marien komt eraan te pas. Een krachtterm van hier tot Esztergom. Dit gaat niet gebeuren, ik heet van Helmond, die weten van geen wijken. Zo zijn we gekomen tot op een 32 km van het eindpunt Mariazell. Een bedevaartsplaats, deze liggen meestal niet onder in een dal. Afdaling kilometertje na kilometer, dat gaat lekker, houden zo. Tot op een 10 km voor het eindpunt. Daar begint het weer, helling 13 %, de ogen beginnen te draaien. Staand, stampend, terug tot in het kleinste verzet naar boven. Niet denken, doen. Jac, Martie, Wim, Mies, Ronald, Daan, Marien, Nancy, wat doen ze hun best. En ze halen het hoogste punt, Zellerhain, 1125 m. Wat een ontlading, Marien; “Ik ben hand in hand met Nancy naar boven gefietst”. Nancy; “Ik vind bergen leuk”.

Op de camping, we willen zwemmen, 500 m lopen. Björn, “Kan iemand een taxi bellen”.

Mien en Annemie hebben de hele dag mee ondersteuning gegeven aan de fietsers. Hebben geen tijd gehad om te koken. Gaan we lekker uit eten. Niet dat het eten dat ze koken niet lekker is, dat kunnen  we helemaal niet  zeggen.maar we kunnen niet alles van hun verwachten, want meteen op de camping maken ze hun naam als waswijf waar en hangt de was binnen 1 uur al weer te wapperen aan de lijn.

Kardinaal Mindszenty glimlacht hoog hierboven.