Zaterdag morgen om 6.00 uur is het weer een drukte van belang bij de Blokhut in Tungelroy. De buurt begint zich al af te vragen of de Bevers een nieuw aanvangstijdstip hebben, maar bij de aanblik van de snelle fietsjes achter op de auto weten ze genoeg. Het is weer tijd voor een gezamenlijke toertocht.

Vandaag dienen we ons te melden bij de voetbalclub van Dolhain, waar we 4,- Euro dienen te betalen voor deelname aan de tocht. De inschrijfprocedure blijft beperkt tot het afgeven van 4,- Euro, waarna er een streepje op de deelnemerslijst bijgezet wordt en je een A4tje met de routebeschrijving overhandigd krijgt.

Via goed ingelichte bron hebben we wel vernomen dat volgend jaar het inschrijfgeld omhoog gaat naar 5,- Euro, zodat ze de route pijlen ook leesbaar op de weg gaan schilderen. Dit jaar was het namelijk geregeld zoeken naar de juiste weg.

Tegen 8.00 uur gingen we gezamenlijk op weg voor deze tocht van 154 km door duitstalig Belgie. Na enkele kilometers kregen we al de beklimming naar Gileppe voor de wielen. Hierna zou de route constant op en af blijven gaan, de fietsers geen rust gunnend. Toch was al snel duidelijk dat de meesten goed in vorm zijn, zo een kleine Maand voor de tocht. Marien had zijn klimmersbenen meegenomen vanuit Boogies Extreme, Jaq ging zoals altijd weer soepel omhoog, Daan had al snel het goede ritme te pakken en Nancy liet zich niet gek maken door al dit geweld en bleef lekker doortrappen.

Vlak voor de 1^e post werd besloten in 2 groepen verder te fietsen en normaal gesproken zouden Marieke, Ronald en Paul dan ook als eerste bij deze post aan moeten komen. Groot was dan ook de verbazing bij Marti en Nancy om plotseling op een klim weer door Ronald ingehaald worden. Dit had niks met onze navigatie capaciteiten te maken, maar meer met de duidelijke bepijling…(-:

Na de 1^e post ging het weer bijna mis en kwamen we er tijdig achter dat we weer bijna de foute afslag te pakken hadden. Hierna kwamen we goed in ons ritme en werd er lekker doorgefietst. Marieke reed weer hard omhoog en Ronald liet zien dat hij naast hard rennen ook hard fietsen kan. In de groep daarachter liet Marti zien goede moraal te hebben, want ondanks dat hij zich wat minder voelde bleef hij stevig doortrappen.

De tocht zou ons uiteindelijk via St. Vith en vele onbekende klimmen en klimmetjes het hoogste punt van Belgie, Signal de Bottrange, laten bereiken. Hier hielden we geheel in stijl een plaspauze, want je bent op het hoogste punt van Belgie of niet. Daarna was het via Mont Rigi dat we de afdaling van de Baraque Michel bereikten. Dit betekende 20 km afdalen richting de finish, die voor Paul, Marieke en Ronald helaas verstoord werd door een korte maar hevige regenbui.

Terug aangekomen bij het voetbal veld hadden we er  bijna 156 km opzitten, door een mooi en redelijk onbekend gedeelte van de Eiffel. En voor de prijs van 4,- Euro, waarvoor we ook 3 bevoorraaddingen kregen, was het niet moeilijk om de organisatie de duidelijke route aanwijzingen te vergeven…

De razende reporter.