Nadat Paul en Marieke dan ook bij de blokhut waren aangekomen vertrokken we om klokslag 7.30 uur richting Mol. Hier zouden we de Hageland Classic gaan fietsen. Over 110 km verspreid kregen we 13 hellingen voor de wielen, alhoewel dit volgens de meesten onder ons veredelde bruggen waren volgens de info op internet. Dat dit in werkelijkheid toch nog slopend was door de combinatie van de snelle opeenvolging van de klimmetjes, de wind en de relatief hogere tempo’s die bergop werden gefietst, daar kwamen we later achter…
Aangekomen in Mol moesten we eerst Daan zijn nieuw gespaakte voorwiel bewonderen, en daarna Marien zijn nieuwe fiets.
Nadat Wim de verklaring gaf voor het goede gehoor van Daan was het tijd om te gaan inschrijven, wat hier kon voor de schappelijke prijs van 5,- Euro. ( een heel verschil met de + 20 Euro die we voor de Volta Limburg Classic moesten betalen….)
Er werd door achtereenvolgens Marti, Daan en Marien een stevig tempo ingezet richting de heuvelzone, dit om te zorgen dat Nancy zeker op tijd thuis was voor haar werk. Het ging zelfs zo lekker dat we besloten om na kortere stukken al van kop positie te wisselen. Dit ging nog niet helemaal zoals de bedoeling was, en Daan kwam dan ook met zijn voorwiel tegen de achteras van Marieke. Gevolg: valpartij van Daan met wat schaafwonden, scheve remhendel en….gebroken spaken. Dit was het einde van de toertocht voor Daan, en hij bleef dan ook achter om door de organisatie opgehaald te worden.
Voordat we bij de 1e verzorgingspost waren, moesten we nog een stukje offroad fietsen. Sociaal dat wij zijn als groep werd tijdens deze post besloten dat wij de “knaken” sponsor club gaan omzetten naar de “spaken” club. ‘Geef een knaak voor Daan zijn spaak’.
Na de pauze was het de Koga Myata club, bestaande uit Nancy en Marien, die er gelijk de sokken inzetten. Het vermoeden werd dan ook meteen geuit of deze fietsen niet voorzien waren van elektro motoren. Na de pauze kregen we ook redelijk wat opvolgende beklimmingen te verduren, en op de terugweg kwam ook de wind wat meer in het nadeel te staan. Na de beklimmingen was het soms even zoeken om de groep weer compleet te krijgen. Rob was zo sociaal om even te wachten op enkele achterblijvers, maar was zo afgeleid door het vrouwelijk schoon wat voorbij kwam fietsen dat hij niet doorhad dat iedereen hem al gepasseerd was. Nadat eerst voorzichtig werd gezegd dat Rob het niet kon bijhouden, bleek hij een stuk later echt niet bij de groep te fietsen. Paul offerde zich dan ook maar op om te kijken wat voor vrouwelijk schoon Rob had afgeleid Rob te vertellen dat de rest al voorbij was en hij verder mocht fietsen. Jaq benutte al deze gedwongen pauzes om ook hier het gras en de struiken te sproeien. En waar nodig zette hij extra aan tijdens de klimmen om hiervoor tijd te vinden.
De laatste 30 km waren veelal wind tegen terug richting Mol. Wim liet zien dat ondanks de drukke weken werken de benen nog goed genoeg waren om er een stevig tempo in te zetten. Ook Marti bleef constant vooraan de groep fietsen. De laatste 10 km mochten Paul en Rob gezamenlijk op kop fietsen. Dat de wind goed tegen stond, bleek wel uit het feit dat er zich verscheidene ‘vreemde’ renners zich bij het scouting Tungelroy peleton aansloten om zo uit de wind te kunnen fietsen. Na de finish hoopten Paul en Marien dan ook dat de groep hier rijkelijk voor beloond zouden worden door deze gast renners, en de beelden van volle glazen Jupiler stonden dan ook op hun netvlies… Maar helaas, een bedankje kon er gelukkig wel nog van af.
Na de finish konden we allemaal ons cadeau van de organisatie, een bidon, ophalen en daarna terug richting de auto’s waar Daan ons al op stond te wachten.
De razende reporter